Tentoonstellingen





  • “Inspiratie: Landschap”, C-Mine, Genk, Belgium (2018)



  • “mijnKOOL”, Museum Emile Van Doren, Genk (2018)





  • “Social Club #8, la restitution du workshop Algaetype : matérialiser le territoire camarguais à travers la bio-photographie”, Atelier Luma, Arles, France (2018)



  • “The Politics of Design: Act 1, Z33, Hasselt, Belgium (2018)



  • “Nature Created By Design”, Seoul Institute of the Arts, Seoul, Korea (2018)



  • “Food Art Film Festival”, Jan Van Eyck Academie, Maastricht, Netherlands (2018)

  •  “The Artist’s Studio”, Z33, Hasselt, Belgium (2018)



  •  “Oganic Theatre”, C-Platform, Xiamen, China (2018)



  •  “Landschaft, Die Sich Erinnert”, National Museum of Contemporary Art Bucharest, Romania(2019)

  • “Remembering Landscape”, De Markten, Brussel (2019)

  •  “The Waiting Room”, C-Mine, Genk (2019) 

  •  “Looking Further, X-Festival 2019”, Hasselt University (2019)

  •  “Algae Platform”, The Architecture Studio, Royal Academy of Arts, London (2020)

  • “Chasing Flowers, Warp, Sint-Niklaas, Belgium (2020)

  • “World Photography Awards”, Somerset House, London (2020)

  • “The Sustainist Gaze”, Z33, Summer (2021)





Lezingen


  • Onderzoeksdag Literatuurwetenschappen, Leuven: KU-Leuven, 3 februari 2016

  • Hands On History, a conference exploring new methodologies for media history research, Royal Holloway University, London, 8-10 February 2016. “The Sustainist Gaze”, Kristof Vrancken

  • Helsinki Photo-media 2016, Photographic Agencies and Materialities, Aalto University School of Arts, Design and Architecture, Helsinki, (30 maart – 1 april 2016). “The Sustainist Gaze”, Kristof Vrancken

  • Onderzoeksdag Humane Wetenschappen, Leuven: KU-Leuven, 25 mei 2016

  • The fourth biennial LUCAS Graduate Conference, Landscape: Interpretations, Relations, and Representations, Leiden, 25-27 Januari 2017

  • X-Festival 2017: Solar City en Smart (eco-)city of the future, UHasselt (2017)

  • AZ-Night #5: Dark Ecology. Artistic Encounters in the Anthropocene, Hasselt, Z33, 28 februari 2018

    klik hier om het verslag van de avond te downloaden. 




  • Participatory Design Conference, Participatory Design, Politics and Democracy, Genk-Hasselt, 20-24 augustus 2018

  • Vrancken, K. (2020) International OBFS Conference, Field Research Centre of Hasselt University, Maasmechelen, Ecotron

  • Social Club #8, la restitution du workshop Algaetype : matérialiser le territoire camarguais à travers la bio-photographie”, Atelier Luma, Arles, France (2018)

  • Symposium Remembering Landscape, De Markten, Brussel, 25 april 2019

  • Paradise on Fire, the Thirteenth Biennial Conference of the Association for the Study of Literature and Environment’ (ASLE), California, University of Davis. (26-30 juni 2019), “Organic Photography against the Anthropocene”, Kristof Vrancken, LUCA School of Arts

  • International OBFS Conference, Field Research Centre of Hasselt University, Maasmechelen, Ecotron, 9-15 september 2019

  • Mutating Ecologies in Contemporary Art IV: Machinic Capitalism, Molecularized Selves & Subsistential Territories, 4th International Symposium, Barcelona (Online wegens Covid-19 maatregelen), 25 - 26,November 2020





Workshops



beelden: Kristof Vrancken













beelden: Kristof Vrancken - Seppe Moons





  • Vrancken, K. (18-11-2018) Kunstendag voor Kinderen: Kleurkool, Hasselt: Z33
    beelden: Seppe Moons - Kristof Vrancken

  • Is rodekoolsap rood? Of is het blauw? Of groen misschien? Kinderen konden het antwoord op deze vraag ontdekken in de workshop kleurKOOL en werden een mini-wetenschapper voor één dag! Tijdens Kunstendag voor Kinderen, op zondag 18 november, kregen deze mini-wetenschappers de kans om zich volledig te laten gaan in de workshop kleurKOOL. Ze leerden waarom rode kool niet altijd rood is, dat een emulsie van rode kool bizarre resultaten oplevert op papier en hoe je zelfs met rode kool foto’s kan maken. Samen gingen we aan de slag om te ontdekken wat onze natuur te bieden heeft voor kinderen, kunstenaars en wetenschappers

     






    beelden: Selma Gürbuz - Kristof Vrancken




    PERS






















































    Tijdslijn


    Zes jaar is een lange tijd. Te lang om alles helder te kunnen herinneren. Het is de periode tussen het doorknippen van de navelstreng van je pasgeboren zoontje en het moment dat hij is gegroeid tot een flinke knaap van zes die leert schrijven, door de bossen zoeft op zijn fietsje, beter kan skateboarden dan jezelf en al meer weet van tractoren dan je zelf ooit wist. Zes jaar is de tijd dat je je haar verliest en zes generaties studenten met veel trots ziet afstuderen. Zes jaar is een lange tijd, maar het lijkt haast te kort voor een doctoraatsonderzoek in de kunsten af te ronden. Er blijft zoveel te onderzoeken, te ontdekken, te creëren en te spelen met alle elementen.

    Wel waar ben ik begonnen? Waar ben ik gestart? Waar stopt het? 

    Ik heb in deze zes jaar misschien misschien te weinig geschreven, ondanks de waarschuwingen. Flarden wel, maar geen samenhangende structuur, en weinig fieldnotes. Maar zijn het net niet de beelden die van belang zijn voor mij? Werkt mijn geheugen niet even visueel als mijn dagdagelijkse visuele denken?

    De meer dan twintigduizend beelden die verspreid opgeslagen liggen op mijn harde schijven vormen misschien wel de echte fundamenten van mijn onderzoeksproces. Deze visuele fieldnotes met verschillende beeldfuncties tonen het artistieke proces en bevatten de verhaallijnen. Het proces zit verborgen in dit archief van verborgen betekenissen en deze verzameling vormt zowel het onderzoeksproces als de visualisatie ervan. Het immense beeldarchief bevat foto’s, gecatalogeerd op datum en per project. Ze hebben verschillende beeldfuncties die het verhaal anders laten lezen. Ze tonen de zoektocht, de pogingen tot vertellen, het falen en de herinnering. Het bevat alle lagen van betekenis, maar was tot nu toe een onontgonnen grondstof.

    En dan zijn er nog de herinneringen die vaag blijven, omdat ze gekoppeld zijn aan gemiste beelden, die enkel nog in mijn verbeelding kunnen bestaan. Zoals het verdwenen landschap waar ik te laat kwam om het te fotograferen of het te laat zien van wat er te zien was. Deze momenten zijn niet vastgelegd op beeld, maar staan wel diep gegrift in mijn visuele geheugen. Wat ervan rest kan enkel nog neergeschreven worden om de pijn van het gemis te verzachten.

    Achteloze opnames, lijken achteraf absoluut niet achteloos maar eerder voortekenen van een groter geheel dat ik toen nog niet kon zien, verklaren of begrijpen. Het oog is hetgeen dat me het meest leidt doorheen deze wereld, dat me er toe aanzet om achter de muur te staren of naar de horizonlijn te lopen. Het is het orgaan waar ik het meest op vertrouw, hoewel het bijziend en  kleurgestoord is.

    Deze tijdslijn mag je lezen als een visuele antropologie van mezelf en de context waarin en waarlangs ik me heb bewogen tijdens dit onderzoek.

    2015 - 2016











    2017








    2018








    2019








    2020